تالاب امیرکلایه بین دو طول شرقی 50o10'-50o12'30" و عرض های شمالی 37o19'30"-37o22'30" در شمال غربی لنگرود واقع است. این تالاب در سال 1349 با وسعت 1230 هکتار از سوی سازمان حفاظت محیط زیست به عنوان منطقه حفاظت شده اعلام گردید. در پژوهش حاضر پوشش گیاهی تالاب براساس مکتب براون- بلانکه (زیگماتیست) مورد مطالعه قرار گرفت و طی آن 15 جامعه بر پایه تجزیه و تحلیل داده های جامعه شناختی گیاهی به روش های تجزیه و تحلیل ارتباط های عاملی و طبقه بندی سلسله مراتب بالارونده تشخیص داده شد. این جوامع به 3 رده، 3 راسته و 7 اتحادیه تعلق دارند. جوامع زیر بخش وسیعی از پوشش طبیعی منطقه حفاظت شده امیرکلایه را تشکیل می دهند: Phrogmitetum australis, Potametum, Cladietum marisci, Nitelletum sp. Pectinati, ceratophylletum demersi. پراکنش جوامع گیاهی این تالاب اساسا تحت تاثیر خصوصیات فیزیکی و شیمیایی آب (نظیر غلظت املاح و آلاینده ها، شفافیت، دما، BOD، COD، DO، EC، pH)، عمق و شدت جریان آب، رسوبات بستر و عوامل زیستی قرار دارد. نقشه جامعه شناسی گیاهی تالاب امیرکلایه با مقیاس 1:25000 بر پایه مطالعات جامعه شناختی گیاهی با طیفی از رنگ های مختلف تهیه شد.

تالاب ها از مهم ترین منابع حیات بخش در اکوسیستم ها هستند و با تأمین آب شیرین و سایر خدمات مستقیم و غیر مستقیم، به پایداری جوامع زیستی کمک می کنند. تالاب-ها اکوسیستم های حساس و آسیب پذیری هستند، از این رو مدیریت و حفاظت آن ها دارای اهمیت است. این مطالعه با استفاده از شاخص تروفی TSI کارلسون به منظور ارزیابی وضعیت تروفی تالاب بین المللی امیرکلایه واقع دراستان گیلان انجام گرفت. نمونه برداری آب از 5 ایستگاه به صورت ماهانه از فروردین تا شهریور 1397 طی دو فصل انجام شد و پارامترهای مورد استفاده برای ارزیابی کیفیت آب و وضعیت تروفی شامل فسفات کل (TP)، نیتروژن کل (TN) و کلروفیل آ (chl-a) بود. نتایج نشان دهنده وضعیت مزوتروفیک تالاب، با مقدار 41 شاخص کالرسون، درطی مدت پژوهش بود که دلیل آن را می توان ورود مواد آلی و معدنی حاصل از رواناب-های کشاورزی و مسکونی اطراف، به تالاب دانست. بنابراین می توان به نقش کاهش سطح دسترسی و حفظ کاربری های اراضی طبیعی و مدیریت و کاهش استفاده از کودهای کشاورزی به منظور مدیریت و احیای تالاب، اشاره کرد.

منطقه حفاظت شده امیرکلایه به وسعت 1230 هکتار در شمالی ترین بخش لاهیجان و در 28 کیلومتری شمال غربی لنگرود واقع شده است.در این پژوهش فلور،ویژگیهای زیستی و جغرافیایی گیاهان تالاب امیرکلایه مورد بررسی قرار گرفت.از 85 گونه و تقسیمات تحت گونه ای شناسایی شده از منطقه،3 گونه جلبک،5 گونه نهانزاد آوندی،41 گونه گیاه گلدار دو لپه ای و 36 گونه گیاه گلدار تک لپه ای هستند.این گونه ها به 45 تیره و 70 جنس تعلق دارند.مهمترین تیره های گیاهی منطقه از نظر بیشترین تعداد گونه به ترتیب عبارتند از:Cyperaceae،Poaceae،Ranunculaceae،Lemnaceae وPotamogetonaceae. پنجاه و سه گونه (63.1 درصد)از فلور تالاب جهان وطن هستند،یعنی در نواحی رویشی مختلف پراکنش دارند.انتشار 22 گونه به مناطق شمالی کشور محدود می گرددو 5 گونه علاوه بر شمال کشور به طور پراکنده در بخشهای شمال غربی نیز پراکنش دارند.در بین گیاهان جمع آوری شده،ژئوفیتها با 40 گونه (48.8 درصد) فراوان ترین شکل زیستی این منطقه حفاظت شده محسوب می گردند.   

هدف این تحقیق، شناسایی عوامل درونی و بیرونی مهم در دستیابی به حفاظت و بهره برداری پایدار تالاب امیرکلایه برپایۀ برنامۀ ارتباطات، آموزش، مشارکت و آگاهی افزایی (CEPA) است. چشم انداز کلی این است که تالاب امیرکلایه زیست بومی پایدار است که توسط ذی نفعانی آموزش دیده در مورد ارزش های تالاب و آگاه از خطرهای تهدیدکنندۀ تالاب بهره برداری خردمندانه شده و با مشارکت و تعامل ذی نفعان حفاظت می شود. به منظور تجزیه وتحلیل اطلاعات و معرفی راهبرد حفاظتی و بهره برداری پایدار برای تالاب امیرکلایه با توجه به معیارهای CEPA از روش SWOT استفاده و در نهایت با استفاده از روش QSPM به رتبه بندی راهبردها پرداخته شد. به این منظور قوت ها، ضعف ها، فرصت ها و تهدیدهای حفاظت از تالاب امیرکلایه توسط 45 نفر از ذی نفعان تالاب تعیین شد. نتایج نشان داد که میانگین نمرۀ نهایی ماتریس عوامل داخلی برنامۀ حفاظت و بهره برداری پایدار برپایۀ CEPA در تالاب امیرکلایه، 2/92 محاسبه شده است که نشان می دهد این تالاب در بُعد عوامل داخلی دارای قوت است. درحالی که میانگین نمرۀ نهایی ماتریس عوامل خارجی 2/19 است که نشان می دهد در خصوص استفاده از فرصت ها و مقابله با تهدیدها و از بعد عوامل خارجی ضعیف است. براساس رتبه بندی QSPM راهبرد (ST1) مشارکت پایدار ذی نفعان و جوامع محلی در حفاظت و بهره برداری پایدار از تالاب و راهبرد ایجاد تعامل بین سازمان ها و دستگاه های اجرایی و جوامع محلی از طریق تدوین برنامۀ مدیریت تالاب برای آشنایی با رژیم حقوقی تالاب (ST5) بیشترین رتبه را داشتند.

تعیین حقابه زیست محیطی تالاب امیرکلایه یکی از اهداف سازمان حفاظت محیط زیست جهت بهبود کیفیت آب و احیای اکوسیستم وابسته به آن می باشد. این امر منجر به حفظ محیط طبیعی و ارزش های زیستی تالاب می شود. تالاب امیرکلایه یکی از تالاب های با اهمیت بین المللی ثبت شده در کنوانسیون جهانی حفاظت از تالاب ها (رامسر-1971) است. در طی چندسال اخیر با کاهش آب ورودی به تالاب به دلیل مصارف کشاورزی، این تالاب در بیشتر مواقع سال خشک می باشد. به همین جهت این تالاب در لیست مونترو قرارگرفته که نیاز شدید به احیا و بازسازی دارد. لذا با توجه به مستندات علمی و سوابق مطالعاتی، نیاز آبی تالاب امیرکلایه لاهیجان (در سال 1395) بر اساس زمان مهاجرت پرندگان به روش بیلان آبی تعیین گردید. با توجه به بیلان آبی تالاب، حقابه زیست محیطی برابر 553860 متر مکعب در ماه برآورد گردیده است.

منطقه حفاظت شده بیستون به مساحت 82100 هکتار در بخشی کوهستانی شامل پناهگاه حیات وحش به مساحت 31250 هکتار و منطقه حفاظت شده به مساحت 50850 هکتار در رشته کوه های زاگرس، میانه ضلع غربی ایران، استان کرمانشاه واقع است. منطقه حفاظت شده بیستون آشیان های اکولوژی کوچکی دارد که به علت تغییرات ارتفاع از سطح دریا، عوامل فیزیوگرافی، خرد اقلیم ها و انواع خاک، ایجاد شده اند و گیاهان مختلفی آن ها را اشغال کرده اند. در مجموع، 375 گونه و واحدهای زیرگونه ای متعلق به 220 جنس و 50 تیره در منطقه حفاظت شده بیستون شناسایی شده است، از این تعداد، 2 تیره با دو جنس و سه گونه به پتریدوفیت ها تعلق دارند و 48 تیره به گیاهان گلدار متعلق هستند که شامل 43 تیره دولپه ای و 5 تیره تک لپه ای می شوند. مهم ترین تیره های گیاهی به ترتیب عبارتند از: Asteraceae، Poaceae، Papilionaceae، Apiaceae، Brassicaceae و Caryophyllaceae. جنس Astragalus بزرگ ترین جنس منطقه حفاظت شده بیستون را تشکیل می دهد. گیاهان تروفیت بیشترین میزان حضور را داشته و پس از آن ها، همی کریپتوفیت ها، ژئوفیت ها، کامفیت ها و فانروفیت ها قرار دارند. بیش از 63 درصد گیاهان منطقه حفاظت شده بیستون را عناصر منحصر به ناحیه ایرانی - تورانی تشکیل می دهند که تعلق این منطقه را به ناحیه رویشی ایرانی - تورانی و بخش کوردو - زاگروزین نشان می دهد. پس از عناصر متعلق به ناحیه ایرانی - تورانی، با اختلاف زیاد عناصر دو یا چندناحیه ای بیشترین حضور را دارند. گونه های انحصاری 9.35 درصد فلور منطقه حفاظت شده را تشکیل می دهند. کشف گونه های جدید Astragalus ciceropsis، A. montis-parrowii و Onosma bisotunensis و گزارش گونه Crucianella macrostachya در سال های اخیر از منطقه حفاظت شده بیستون، ناشناخته بودن فلور و غنای گونه ای آن را نشان می دهد.

منطقه حفاظت شده گنو در 30 کیلومتری شمال غربی بندر عباس از ارتفاع حدود 50 تا 2347 متر از سطح دریا واقع شده است. در این پژوهش پوشش گیاهی منطقه بر اساس مکتب براون - بلانکه مورد مطالعه قرار گرفت. 135 قطعه نمونه جامعه شناختی گیاهی در افراد جوامع مختلف استقرار یافت و داده های مورد نظر برداشت گردید. داده های جمع آوری شده به روش های تجزیه ارتباط های عاملیAFC) ) و طبقه بند ی سلسله مراتب بالارونده (CAH ) با استفاده از برنامه رایانه ای آنافیتو 3 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و 20 جامعه گیاهی و یک زیر جامعه تشخیص داده شد. شکل گیری این جوامع ناشی از شرایط متنوع اکولوژیکی، شامل شرایط اقلیمی حاکم بر منطقه، ارتفاع از سطح دریا، شیب و مشخصات خاک است که سبب شده زیستگاه های متعدد د مناسبی برای رشد و نمو بسیاری از گونه ها و جوامع گیاهی فراهم شود. شایان ذکر است که جوامعArtemisio lehmannianae–Amygdaletum scopariae، Aceri monspessulani- Juniperetum excelsaeبیشترین و جوامع Hammadetum salicornicae و Prosopidetum juliflorae کمترین غنای گونه ای را در بین جوامع این منطقه دارا می باشند .  

منطقه حفاظت شده گنو با وسعت 27500 هکتار در 30 کیلومتری شمال غربی بندرعباس واقع است. سیمای منطقه متشکل از پیکره ای کوهستانی است که در گستره ای از دشت ها و تپه ماهورهای باز قرار گرفته است. دامنه تغییرات ارتفاعی منطقه بین 50 الی 2347 متر متفاوت است. از نظر جغرافیای گیاهی فلور منطقه متعلق به دو پهنه رویشی صحارا – سندی و ایرانو – تورانی است. این بررسی به منظور جمع آوری و شناسایی گیاهان دارویی منطقه حفاظت شده گنو و تعیین مصارف درمانی آنها به اجرا درآمد. با استفاده از منابع موجود، مسافرت به منطقه و مراجعه به افراد آگاه و مطلع، گیاهان دارویی منطقه جمع آوری و اطلاعاتی از قبیل نام علمی، نام فارسی، نام محلی، نام تیره، ارتفاع از سطح دریا، اندام مورد مصرف، میزان، مدت و مورد مصرف تعداد 124 گونه یادداشت شد. این گیاهان متعلق به 100 جنس و 52 تیره هستند و بیشترین گونه ها در تیره های Labiatae با 17 گونه و Compositae با 10 گونه قرار دارند. 95 گونه دارای مصارف درمانی سنتی و 29 گونه از گیاهان پرمصرف می باشند، ضمن آنکه 11 گونه به صورت سنتی به کشورهای حوزه خلیج فارس و دریای عمان صادر می شود.

منطقه حفاظت شده ارسباران، منطقه ای کوهستانی و مرتفع است. این منطقه دارای شکلهای متنوعی از ارتفاعات، دره های عمیق، دامنه های بلند و پرشیب، اراضی جنگلی و مراتع کوهستانی است. علاوه بر سیمای طبیعی منطقه، قسمتهایی از آن تحت تاثیر فعالیتهای دامداری و کشاورزی، طبیعت دگرگون یافته داشته و در نتیجه جنگلها و مراتع تنک و اراضی مزروعی و روستا، بخشهای تغییر شکل یافته منطقه را تشکیل می دهند. پوشش گیاهی نسبت به کمربندهای ارتفاعی و میزان بارندگی، سیمای متفاوتی پیدا می کند و تنوع گونه های گیاهی زیاد بوده که حدود 775 گونه گیاهی در منطقه شناسایی شده است. این منطقه از نظر تنوع گونه های حیات وحش به ویژه در ارتباط با گونه های معرف قفقاز و کوههای پوشیده از جنگلها و درختزارهای اروپا بسیار غنی است. غنای طبیعی این منطقه از نظر حیات وحش آن را به زیستگاه با ارزشی در میان شبکه مناطق چهارگانه سازمان حفاظت محیط زیست تبدیل کرده است.تبدیل اراضی جنگلی به زمینهای زراعی، قطع درختان جهت مصارف سوخت، دامداری متحرک و تخلف در شکار از فعالیتهای تخریبی منطقه بشمار می روند.در فرآیند آمایش سرزمین منطقه، منابع اکولوژیکی شناسایی شدند، سپس تجزیه و تحلیل و جمع بندی گردیدند و در نتیجه آن 365 اکوسیستم خرد مشخص گردید. سپس از نظر توان اکولوژیکی برای استفاده های کشت و کار، جنگلداری، مرتعداری، توریسم گسترده و حفاظت ارزیابی شدند و با تلفیق توان اکولوژیکی و نیاز اقتصادی ـ اجتماعی سرزمین، منطقه آمایش گردید. در نتیجه از کل مساحت منطقه (78580 هکتار) 3.84 درصد به زراعت آبی، 0.41 درصد به زراعت دیم، 6.37 درصد به مرتعداری، 15.30 درصد به جنگل اجتماعی، 5.35 درصد به جنگل حمایتی، 3.37 درصد به توریسم گسترده و 65.36 درصد به حفاظت تعلق گرفت.